سوگند در قانون مجازات اسلامی
ماده ۲۰۱
– سوگند عبارت از گواه قراردادن خداوند بر درستی گفتار اداءکننده قسم است.
ماده ۲۰۲
– اداءکننده قسم باید عاقل، بالغ، قاصد و مختار باشد.
ماده ۲۰۳
– سوگند باید مطابق قرار دادگاه و با لفظ جلاله والله، بالله، تالله یا نام خداوند متعال به سایر زبانها اداء شود و در صورت نیاز به تغلیظ و قبول اداءکننده قسم، دادگاه کیفیت ادای آن را از حیث زمان، مکان، الفاظ و مانند آنها تعیین می‌کند. در هر صورت، بین مسلمان و غیر مسلمان در ادای قسم به نام خداوند متعال تفاوتی وجود ندارد.
ماده ۲۰۴
–قسم باید مطابق با ادعا، صریح در مقصود و بدون هرگونه ابهام باشد و از روی قطع و یقین اداء شود.
ماده ۲۰۵
– قسم باید با لفظ باشد و در صورت تعذر، با نوشتن یا اشارهای که روشن در مقصود باشد، اداء شود.
ماده ۲۰۶
– در مواردی که اشاره، مفهوم نباشد یا قاضی به زبان شخصی که سوگند یاد می‌کند، آشنا نباشد و یا اداءکننده سوگند قادر به تکلم نباشد، دادگاه بهوسیله مترجم یا متخصص امر، مراد وی را کشف می‌کند.
ماده ۲۰۷
– سوگند فقط نسبت به طرفین دعوی و قائم مقام آنها مؤثر است.
ماده ۲۰۸
– حدود وتعزیرات با قسم نفی یا اثبات نمی‌شود لکن قصاص، دیه، آرش و ضرر و زیان ناشی از جرائم، مطابق مقررات این قانون با سوگند اثبات می‌گردد.
ماده ۲۰۹
– هرگاه در دعاوی مالی مانند دیه جنایات و همچنین دعاویی که مقصود از آن مال است مانند جنایت خطائی و شبهعمدی موجب دیه، برای مدعی خصوصی امکان اقامه بینه شرعی نباشد، وی می‌تواند با معرفی یک شاهد مرد یا دو شاهد زن به ضمیمه یک قسم، ادعای خود را فقط از جنبه مالی اثبات کند.
تبصره
– در موارد مذکور در این ماده، ابتداء شاهد واجد شرایط شهادت می‌دهد و سپس قسم توسط مدعی اداء می‌شود.
ماده ۲۱۰
– هرگاه ثابت شود سوگند، دروغ و یا اداءکننده سوگند فاقد شرایط قانونی بوده است، به سوگند مزبور ترتیب اثر داده نمی‌شود.
-برای این موارد مهم حقوقی به بهترین وکیل مشهد آقای علی ابراهیمی مهر با شماره 09151186862 مراجعه کنید .
نوشته شده توسط گروه ایده پردازان کاروداتیس
فرامرز سلیمانی
